(Mikhail Lermontov) — Czasza życia

Pijemy ufnie z czaszy życia Z oczyma zamkniętymi Złote krawędzie jej obficie Zwilżając łzami swymi Kiedy stajemy nad mogiłą Przepaska z oczu spada Wszystko, co dotąd nas mamiło Z przepaską tą przepada I oczy nasze widzą oto Że pusta złota czasza Ze napój w niej - złudną tęsknotą A ona jest - nie nasza