Friedrich Schiller — Smutna dziewczyna

Szumi dębina, A chmury w biegu, Siedzi dziewczyna U rzeki brzegu, Fala się łamie i falę popycha, Ona w noc czarną wzdycha i wzdycha, A twarz ma smutno spłakaną. „Serce mi zmarło, Pusty mój świat, Życie wydarło Mych pragnień kwiat. Weź swoje dziecię, weź tam, o święta! Wiem, co rozkoszy ziemskiej ponęta, Żyłam i byłam kochaną.” – Ni płaczu zdrojem Serce ostudzisz; Ni żalem swoim Z grobu go zbudzisz. Mów, co pocieszyć może w niedoli Po stracie szczęścia serce, gdy boli? To ci, śmiertelna, przeznaczę. - „Ni płaczu zdrojem Serce ostudzę Ni żalem swoim Z grobu go zbudzę; Pociecha moja w mojej niedoli, Po stracie szczęścia, gdy serce boli, Kiedy się żalę i płaczę."