Jan Romocki — Groźba

My, co żyjemy byle jak, my, którym się nie szczęści, z radością powitamy znak, znak zaciśniętej pięści. My ludzkie bydło, ludzki gnój, z suteren i poddaszy, my także chcemy herb mieć swój, na zgubę wrogom naszym. Dłoń nabiegnietą siecią żył, gorącą od purpury, chcemy zacisnąć z wszystkich sił, i straszną wznieść do góry...