Selda Bacan — Maden İşçileri

[Bölüm] Umutsuz bir sonbahar günüydü Çocukları uyurken çıktılar Ereğli sokaklarına Üzülmeze gidiyorlardı Kır düşmüştü kemikten şakaklarına Diverekli kazmacı Ali Çakır, ömrü kahır Çehresi bakır, elleri nasır, yatağı hasır Yanında tırnaklarını maden ocaklarında kazma etmiş Hakkı Kaya Sevgili topraklarda yürüyorlar yaya Onlara deniz kaya, yer kaya, gök kaya Son sigaralarını bir lamba gibi yaktılar ağızlarına Oturdular kuru yapraklı hazan ağacı altına Etraf ıssızdı, toprak susuzdu En dertli olanı Çaycuma'lı Ali Uslu'ydu Giderim bende bende Bir arzum kaldı sende Türküsünü söylediler hep birlikte Yürüdüler el ele Gidiyorlardı cennet bahçelerine Her yıl şehit düşen kömür işçilerine kavuşmak inancı içinde Yürüdüler, yürüdüler, dilaver kömür ocağına geldiler Hakkı dedi Ali, Satılmış dedi Hakkı, önleri toz dumandı Etrafı karanlıktı Sarsıldı topraklar kömür o canavar Bağırdı kardaşım vay anam yandım Verdiler el ele, gönüller gönüle Sonra sarıldılar kömürün ateşine, kibrit oldular Yok oldular, var oldular İşçiden yana yeraltında bir dünya var Bir dünya var, bir dünya var, bir dünya var