Teoman — Uçurtmalar

En sevdiği renk mor olan kadın En sevdiği kelime, asi En sevdiği oyun incitmek beni Hıncı çocukluktan kalma yara izi Zamanı yaralarla ölçen kadın Geçmişiyle kavgalı Tanrıya sığınan kız çocuğu geceleri İsyankar gündüzleri İpleri dolaşmış uçurtmalar misali Ne beraber uçabildik, boşverip şu dünyayı Ne gidebildik kendi yolumuza Rüzgarda savruk, başına buyruk Senle ben Kırdığı kalpleri dizmiş ipe Gene de en büyük zararı kendine Ayak izlerini kuşlar yesin diye Ekmek kırıntıları bırakıp geride En sevdiği ses çocuk sesi Oysa anne olmayı istememiş Yıllar var ki kendi Hiç bir zaman kök salmamış ki Sırf bir gün çekip gidebilmek için Gene de bulup birbirimizi Aldatma pahasına sevdiklerimizi Ağlayarak seviştiğim kadın İpleri dolaşmış uçurtmalar misali Kaç gece göğsünde uyuduğum kadın Hep tek başıma uyandığım