Trzy Korony — Ludzie Wśród Ludzi

Budzą się, gdy wczesny świt godzin wystukuje rytm Ludzie, ludzie wśród ludzi Po trzy schody biegną w dół, dzieląc noc i dzień na pół Ludzie, ludzie wśród ludzi Potem pod dachami miast zamykają w dłoniach czas Ludzie, ludzie wśród ludzi I zmęczeni ciężkim dniem w ciszy odnajdują się Ludzie, ludzie wśród ludzi Nie umieją zranić słowem z zaciśniętych warg Milkną, kiedy krzykiem ptaków rozszumi się park Znają różne twarze zdarzeń, różny prawdy sens Ale nikt ich nie przekona, że gdzieś piękniej jest Myślą o kwitnącym bzie, marzą i kochają się Ludzie, ludzie wśród ludzi Mają setki własnych spraw, widzą świat w tysiącach barw Ludzie, ludzie wśród ludzi Znają radość, płacz i ból, mówią "nasz", a nigdy "mój" Ludzie, ludzie wśród ludzi Błędów swych nie muszą kryć, bo się jeszcze uczą żyć Ludzie, ludzie wśród ludzi Mm-mm-mm-mm...