(Mikhail Lermontov) — Dary Tereku

Terek dziki i gwałtowny Wyje pośród ścian skalistych Burzy jego płacz podobny Łzy bryzgami się rozprysły Lecz wśród stepu szerokiego Tocząc fale coraz szybsze On do Morza Kaspijskiego Łasi się i szepcze chytrze: "Rozstąp się, o starcze-morze Daj przytułek fali mojej Pohulałem już niezgorzej Więc spoczynek mi przystoi Mnie urodził Kazbek wolny Wykarmiła pierś obłoków Władzy ludzkiej niepowolny Jam z nią wiecznie walczyć gotów Ja rodzimy spustoszyłem Dariał, toteż dar nie lada Niosę synom twoim miłym Pędzę głazów całe stada". Lecz na miękkim brzegu wsparty Starzec śpi i milczy głucho Łasi się doń Terek wartki I znów szepcze mu na ucho "Dar ci niosę znamienity Dam ci coś niezwyczajnego Kabardyńca z pola bitwy Kabardyńca udałego On w misiurce leży pięknej I w kolczudze też nie taniej A z Koranu werset święty Wypisany złotem na niej On posępnie brwi zachmurza I spływając mu po wąsach Ich koniuszki zapurpurza Krew szlachetna i gorąca Zastarzały gniew nie ostygł W jego oczach próżnych blasku A czarnego czubu kosmyk Spadł na czoło zawadiacko Lecz na miękkim brzegu wsparty Starzec śpi i milczy nadal I wzburzony Terek wartki Do starego znów zagada: "Słuchaj, dziadku, dam ci zatem Dar bezcenny i jedyny Który przed calutkim światem Kryłem aż do tej godziny Popatrz! Fala ma spieniona Niesie ci Kozaczkę młodą Smagło-blade jej ramiona Jasny warkocz lśni nad wodą Twarz jej smutna i przymglona I tak błogo śpią jej oczy A na piersi jej czerwona Z małej rany smużka broczy Po ślicznotce-mołodycy Tam na brzegu rzeki modrej Tylko jeden ze stanicy Nie zapłacze Kozak młody Okulbaczył on wronego I dziś w górach, w nocnym boju Pod Czeczeńca kindżał złego Złoży dziarską głowę swoją". Zamilkł potok zagniewany I jak pierwsze śniegi biała Wraz z warkoczem pośród piany Głowa się zachybotała Wstał jak burza, pełen mocy Starzec w blasku władzy cały I niebiesko-ciemne oczy Z namiętności zwilgotniały I rozigrał się zuchwale Wesół tak jak nigdy przedtem I nadbiegające fale W uścisk brał z miłosnym szeptem