Sndor Petfi — I oto jestem w kwiecie wieku...

I oto jestem w kwiecie wieku, w lecie Wiosna młodości już dzisiaj za mną. Zabrała z sobą najpiękniejsze kwiaty, Piękne marzenia minęły dawno. Zabrała wiosna skowroneczka z pola, Który mnie budził rano z weselem. Jakże ten świat mi spochmurniał i życie Odkąd nie kochasz mnie już, aniele. Na firmamencie zgasł różany płomień, Ptak śpiewający gdzieś z ziemi uleciał. W pustym gnieździe zawodzą lamentem Smutny wiatr z pola albo burza gniewna. W uschniętym lesie mych snów trzeszczą liście Tam, gdzie niedawno szeptała zieleń Jakże ten świat mi spochmurniał i życie Odkąd nie kochasz mnie już, aniele. Złota jutrzenka opuściła niebo, Ziemi nie zdobi już srebrna rosa. Nieubłaganie i jakże okrutnie Zmiotła je ręka twardego losu. Niebo ciemnieje, upał narasta Trosk się na serce kładzie zbyt wiele. Jakże ten świat mi spochmurniał i życie Odkąd nie kochasz mnie już, aniele. Wśród romantycznych skał dźwięcznie szumiący Wije się potok wstęgą bajkową, Potok pragnienia sławy i zaszczytów, Co tak mnie poił swą złudną mową. Dzisiaj ochłody inny z niego czerpie. Już nie mam pragnień, choć miałem ich wiele. Jakże ten świat mi spochmurniał i życie Odkąd nie kochasz mnie już, aniele. Kiedy przestawszy zajmować się sobą Na kraj spoglądam jak obywatel Nędznych potomków widzą moje oczy, Lud gotujący sobie zatratę. Pięść się zaciska, w sercu bunt wzbiera. Płacząc w bezsile, gniew z żalem dzielę. Jakże ten świat mi spochmurniał i życie Odkąd nie kochasz mnie już, aniele. Kochaj, ach kochaj, jak ja ciebie kocham, Takim płomiennym żarem bez granic. Tchnij we mnie trochę blasku i ciepła Które Bóg w sercu twoim zapalił. Twe serce moim światłem w dzień i w nocy, Słońcem i gwiazdą, pogody celem. Jakże ten świat mi spochmurniał i życie Odkąd nie kochasz mnie już, aniele.