France Preeren — Żeglarz

Niewierna, bądź szczęśliwa! Na okręt strzał mnie wzywa — Łódź po mnie już spuszczono. Niech ci się losy śmieją, Jam płynął tu z nadzieją, A tyś innego żoną. Że wprzódy legnę w grobie, Niż zapomnę o tobie, Tom przysiągł ci serdecznie; Tyś dłoń w me dłonie dała, Na Boga przysięgała, Że kochać będziesz wiecznie. Dziewczęta, jak kwiat róży, Widziałem w mej podróży, Przez morza płynąc wały; Lecz ni czarowne oczy, Ni lica wdzięk uroczy — Mej wiary nie złamały. I żagle znów rozpięte, Oddechem wiatru wzdęte, Przyniosły mnie do ciebie. Dziewicę ulubiona Obcęgom zastał żoną. Com cierpiał — Bóg wie w niebie! Znów żagle rozpinajmy, Los falom swój zwierzajmy; Jak czyste, śliczne morze! Czy jemu ufać śmiemy, My o tym dobrze wiemy, Wam zaś — któż wie, o Boże! Nie straszny wiatr zuchwały, Nie straszne morza wały, Śmierć trwogi nam nie sprawia; Wspomnienie nawet zginie, Lecz serca ból nie minie, Codziennie się odnawia . Po morzu łódka pływa, Niewierna!.... bądź szczęśliwa, Szczęśliwie chodź po ziemi; Niechaj los ci się śmieje — Wiatr uniósł me nadzieje, Popłyńmy więc za niemi!