France Preeren — Sonet X

Jeszcze kazał im rosnąć, chociaż w łez dolinie Jak wczesny kwiat wyrasta odwilżą zwiedziony Gdy młode słońce w lutym sieje promień płony I zdaje się, że radę dało srogiej zimie Ale schyli kwiat główkę i listeczki zwinie Gdy nagle wiatr zawieje od północnej strony I rozsypie naokół lodowate szrony I na pola i góry bielą śniegu spłynie Tak świeciło mi słońce twej, miła, piękności I piłem słodycz spojrzeń jedynej dziewczyny Lecz gdy wykiełkowały pędy mej miłości Zwiodło je słońce wczesne, mróz powarzył siny Wiatr nad nimi się pastwił i szarpał je w złości Utrudziły je groźne burze i lawiny