France Preeren — Sonet XI

Utrudziły je groźne burze i lawiny Przez wszystkie dni poety, co w tych pieśniach płacze Wszystkie go bóle gniotły, wstręty i rozpacze I Erynie szarpały, choć sam był bez winy Wszedł do świątyni Diany Orestes tułaczem A tam spokój odzyskał i zapomniał czyny Tak gdyby mnie objęły ręce mej dziewczyny Wnet by serce stęsknione zabiło inaczej Ale marzenia znikły, strzępy wiatr zabiera Nadzieja błysła tylko i już w chmurach ginie Lecz potem jeszcze ciemniej noc się rozpościera Odtąd już nieprzerwanie strumień łez mych płynie Radosne niegdyś pieśni jakże smutne teraz Latorośle ich blade przechodzień ominie