France Preeren — Sonet XII

Latorośle ich blade przechodzień ominie Tak są drobne i słabe, ledwie że rozwite Tak samo w zaniedbanej skalistej ruinie Smutne rosną kwiatuszki pośród zielsk ukryte Pokarm im grabią pokrzyw gąszcze jadowite I głuszą chwasty dzikie w kamiennej szczelinie Lecz wnet się kwiat radośnie i bujnie rozwinie Gdy go w ogród przeniosą dłonie pracowite Tak by w bliskości serca mojego królowej Blisko ciebie, ich słońca, poezyj rośliny Rosły i otwierały kwiaty lazurowe Jeśli chcesz, by okryły radosne doliny By wesoło ku niebu podnosiły głowy Jasny poślij im promień serdecznej nowiny