Sndor Petfi — Kosztowałem cię radości...

Kosztowałem cię, radości Lecz gdzie puchar teraz gości W którym piłem trunek świeży? Już rozbity, w ziemi leży. A i ciebie, gorzki smutku Wysączałem powolutku Lecz gdzie puchar? Szkło chwalebne Już rozbite, niepotrzebne Jasne słońce, serca radość Ciemna chmura skrywa naraz Tuła się w niej biedne, zanim Wiatr z nią nie poleci dalej. Jestem jak te lotne cienie Lub cmentarne zamyślenie. Co minione, co minione To cmentarne, już stracone W północ, na cmentarzu, w ciszy Błędny ognik towarzyszy Towarzyszy mi nad grobem Dawnych dni, pamięci ogień. Zaszemrało gdzieś westchnienie To wiatr chłodny musnął ziemię I zaszeptał poufale: "Czy nie prościej nie żyć wcale"?