Sndor Petfi — Miła brązowe oczy twoje...

Miła, brązowe oczy twoje W mej duszy, w oczach mych jaśnieją! W życiu doczesnym i niebiańskim Jesteś jedyną mą nadzieją. Jeśli jedyną mą nadzieję Okrutny wicher jak sen zmiecie, Nigdy szczęśliwy już nie będę Ni na tym, ni na tamtym świecie! Dziś nad jeziorem stoję, obok Wierzby, co płacze po cichutku. Żałosne miejsce! To sąsiedztwo Pasuje do mojego smutku. Patrzę na wierzby zapłakanej Gałęzie zwisające w głuszy, Jakby skrzydłami były mojej Zgorzkniałej beznadziejnie duszy. Ptak już odleciał do wyraju Z jesiennej zwiędłej okolicy. Ach, gdybym ja się mógł oderwać Od ziemi, smutnej mej siostrzycy! Nie mogę — smutek mój jest wielki Jak moja miłość rozpłoniona, A moja miłość, miłość moja Bezbrzeżna jest i niezgłębiona.