Sndor Petfi — Postaci sto przybiera...

Postaci sto przybiera moja miłość I ciebie w sto postaci przyobleka. Raz jesteś wyspą i namiętność moja Jak rozhukana otoczy cię rzeka. A kiedy indziej zdaje się, że jesteś Kościołem świętym, najmilsza, jedyna, I moja miłość jako bluszcz po murze Na szczyt świętego kościoła się wspina. Czasem bogatą jesteś podróżniczką, A miłość- zbójca do napadu skory, To znowu jak pobożny żebrak Do ciebie zbliża się pełna pokory. To Karpatami jesteś, a ja — chmurą, Która osacza góry piorunami; Róż klombem jesteś, a ja pośród kwiatów Jak słowik śpiewam ci pieśń nad pieśniami. Tak miłość moja ciągle się przemienia, Lecz nie ustanie, póki pierś oddycha, I nie osłabnie, chociaż złagodnieje... Burzliwa rzeka też nieraz przycicha.